تعریف ویزا و اقامت

ویزا (روادید)

متقاضیانی که جهت انجام دادن امور توریستی، اقامتی، تحصیلی، کاری و تجاری قصد مسافرت کردن به کشورهای خارج دارند، باید به این نکته توجه داشته باشند، که برای ورود به برخی از کشورها علاوه بر داشتن پاسپورت به مدرکی دیگر نیاز دارند، که مجوز ورود به آن کشور می باشد. به این مجوز ورود، ویزا می گویند.

بنا به قراردادهای بین المللی بین کشورها، برای ورود به کشور مقصد، دو حالت وجود دارد:

1. براساس قرارداد منعقده فی مابین برخی کشورها، که به آن حالت لغو روادید گفته می شود، بدون ویزا و برای مدت محدود می توان به این کشورها سفر کرد.

2. در حالت دوم برای ورود به کشور مقصد نیاز با اخذ ویزا می باشد.

روش های اخذ ویزا

الف) اخذ ویزا از کشور مبدأ (متقاضی بایستی شهروند یا مقیم آن کشور باشد، تا بتواند جهت اخذ ویزای کشور مقصد اقدام کند.)

ب) ویزای الکترونیکی یا E-VISA، در این حالت متقاضی قادر به اخذ ویزا از طریق اینترنت بدون محدودیت مکانی می باشد.

ج) ویزای فرودگاهی، در این حالت متقاضی می تواند روادید خود را از طریق فرودگاه های بین المللی کشور مقصد، به هنگام ورود، دریافت نماید.

قرارداد بین ایران و ترکیه در خصوص ویزا

طبق قرارداد منعقده بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری ترکیه در تاریخ 15 خرداد 1316 به نام ” قرارداد اقامت”، اتباع هر یک از طرفین در خاک طرف متعاهد دیگر پذیرفته شده. و نسبت به اشخاص و اموالشان بر طبق حقوق عمومی بین المللی رفتار خواهد شد. اتباع مزبوره حق خواهند داشت بر طبق قوانین و نظامات جاریه مملکتی در آنجا اقامت و توقف نموده و به آنجا داخل و از آن خارج شده و آزادانه در آن مسافرت نمایند.

بر طبق قرارداد فوق، اتباع دو کشور به مدت 100 سال، می توانند بدون ویزا به کشور دیگر (ایران یا ترکیه) مسافرت نمایند. البته 10 سال دیگر زمان 100 ساله به پایان می رسد.

طبق قانون جدید، فرد ایرانی می تواند هر شش ماه، به مدت 90 روز بدون داشتن ویزا در کشور ترکیه بماند. در صورتی که تصمیم داشته باشد زمان بیشتری در ترکیه بماند باید اقامت ترکیه را دریافت نماید.

اقامت

اقامت را از دو دیدگاه می توان تعریف کرد. دیدگاه اول از دید لغوی و دیدگاه دوم از دید قانونی می باشد.

دید لغوی

واژه اقامت در لغت به معنای سکونت کردن و ماندن در جایی، می باشد. اقامتگاه نیز به معنی قرارگاه، و محل اقامت است. و به محل جغرافیایی که اشخاص در آن زندگی و امور زندگی خود را در آن اداره می کنند، اقامتگاه گفته می شود.

دید قانونی

اقامت در قانون به معنای وجود رابطه حقوقی مابین یک کشور و شخص می باشد. همچنین لازم است واژه ی اقامتگاه قانونی که در کشور ترکیه از آن استفاده می شود، با مفهوم ذکر شده در مورد اقامت، یکسان تلقی نگردد. در واقع منظور از اقاتگاه قانونی عبارت است از، محل سکونت قانونی یک فرد در کشور مربوطه.

به عنوان مثال اقامتگاه قانونی یک شهروند ایرانی، همان آدرس کدپستی ذکر شده در کارت ملی آن فرد می باشد. اگر چه ممکن است فرد در آن آدرس زندگی نکند.

اقامتگاه در ترکیه و کشورهای اروپایی

در ترکیه و سایر کشورهای اروپایی نیز آدرس رسمی شهروند یک کشور، به صورت رسمی و ثبتی در اداره نفوس و جمعیت آن کشور، بر اساس کد شناسایی آن فرد ثبت شده و مشخص است.

به این صورت که کد شناسایی یک فرد به راحتی در سیستم هر ارگان دولتی و بانک ها دیده می شود. و در صورت تغییر آدرس فرد، آن فرد براساس قانون مجبور به اعلام آدرس رسمی به اداره نفوس و جمعیت می باشد. و در صورت عدم ثبت، طبق قانون، مشمول جریمه می باشد.

همین روند برای اتباع بیگانه در ترکیه و کشورهای اروپایی جاری است. که پس از اخذ اقامت و تخصیص کدملی فراگیر اتباع بیگانه (Yabancı Kimlik No) که در اصطلاح به آن T.C NO گفته می شود، وجود دارد. به این صورت که ملزم به ثبت آدرس رسمی در اداره نفوس و جمعیت می باشد.

در برخی کشورهای اروپایی مانند سوئد نیز ثبت آدرس در Extract of the Population Register می باشد. در کشورهای آلمان، اتریش، هلند و ایتالیا روند ثبت آدرس در Register Office انجام می شود.

اخذ اقامت ترکیه

اقامت در کشور ترکیه نیز تابع قوانین این کشور می باشد. در صورتی که شخصی بخواهد برای زمان طولانی در ترکیه بماند، باید اقامت ترکیه را بگیرد. که به آن اقامت توریستی گفته می شود. تهیه اسناد مورد نیاز برای دریافت اقامت ترکیه به استناد بند ج ماده 31 قانون اقامت ترکیه به شماره 6458 آمده است.

در اقامت توریستی فرد اجازه کار رسمی ندارد. این اقامت به صورت یکساله می باشد. و هر سال باید آن را تمدید کند.

انواع دیگری از اقامت مانند کاری و تحصیلی نیز وجود دارد. که هرکدام شرایط و مدت زمان مشخص و مخصوص به خود را دارند.